مقایسه عوامل پیش بینی کننده بی حوصلگی در دانشجویان دانشگاه های علوم پزشکی و آزاد اسلامی اراک

زمینه و هدف: بی حوصلگی پدیده ای روانی است که به عنوان یک حالت تنفر یا ناسازگاری با هر نوع تجربه تکراری در شرایطی که رهایی از ثبات امکان پذیر نیست، تعریف می گردد و عوارض متعددی به دنبال دارد؛ از این رو هدف از اجرای این پژوهش مقایسه عوامل پیش بینی کننده بی حوصلگی در دانشجویان دانشگاه های علوم پزشکی و آزاد اسلامی اراک بود. مواد و روش ها: این پژوهش یک مطالعه توصیفی- مقایسه ای بود که بر روی نمونه ای متشکل از 996 دانشجو(دانشگاه های علوم پزشکی و آزاد اسلامی اراک) اجرا گردید. چک لیست اطلاعات جمعیت شناختی، پرسش نامه های ارزیابی عوامل پیش بینی کننده بی حوصلگی و آمادگی برای تجربه بی حوصلگی فارمر و ساندبرگ ابزارهای به کار رفته بودند. داده ها با استفاده از آزمون کای مربع، ضریب هم بستگی پیرسون، رگرسیون چند متغیره و z فیشر تجزیه و تحلیل شدند. p کمتر از0/05  نیز معنی دار تلقی گردید. یافته ها: بیشترین تعداد دانشجویان هر دو دانشگاه دارای بی حوصلگی از نوع نرمال بودند و بین دانشجویان زن و مرد هر دو دانشگاه از نظر بی حوصلگی تفاوت معنی داری وجود نداشت(p=0/06). عامل دانشگاه از بالاترین میانگین در بین دانشجویان هر دو دانشگاه برخوردار بود. به طور کلی، بی حوصلگی با هر یک از عوامل خانه (0/000=p) و اجتماع (0/001=p) ارتباط معنی داری داشت و هر سه عامل خانه(p=0/033)، دانشگاه(p=0/033) و اجتماع(p=0/031) به طور معنی داری بی حوصلگی دانشجویان را پیش بینی نمودند. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که عامل دانشگاه مهم ترین عامل پیش بینی کننده بی حوصلگی دانشجویان است ؛ از این رو جهت جلوگیری از اثرات سوء بی حوصلگی بر فعالیت های تحصیلی دانشجویان، توجه کافی به این پدیده و عوامل پدید آورنده آن ضروری می باشد.